T I M E [ S F J R x R E N ]

ข้อมูลเบื้องต้น

CRY .q

 

 

‘ คิม เจอาร์ รัก ชเว เร็น ที่สุดเลย ‘

‘  แล้วคำสัญญานั้นล่ะ… ‘

‘ แฟนใหม่หรอ? เหมาะสมกันจังนะฮะ ‘

‘ รักที่ไม่มีอยู่จริงไงฮะ’

‘ คิม เจอาร์ ฉันบอกให้นายฟื้นขึ้นมาไง!?! ‘

T I M E

P.S. เรื่องนี้เป็นเหมือนเรื่องเล่าของเร็น ที่บอกเล่าเรื่องราวระหว่างตนเองกับเจอาร์จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิต...

เนื้อเรื่อง

T I M E

วันแรกที่ผมเจอ’เขา’ผมก็…ตกหลุมรักเข้าให้อย่างจังเพราะรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น แต่เคลือบไปด้วยยาพิษนั้น…

24.05.XX

แสงแดดยามเย็นที่ส่องเข้ามาในตึกเรียนที่ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่ได้เริ่มทยอยกลับกันไปเรียนแล้ว แต่ยังเหลือนักเรียนบางคนที่ต้องอยยู่ทำความสะอาด เช่นเดียวกับ’เร็น’หนุ่มน้อยหน้าหวานที่กำลังเดินลงเอาขยะไปทิ้งที่ด้านล่าง…

“เฮ้อ…โดนทิ้งอีกแล้ว” ร่างบางพูดอย่างเนื่อยๆเมื่อกลับขึ้นมาแล้วไม่เหลือใครอยู่บนตึก ว่าแล้วก็ก้าวขาเรียวไปเก็บของลงกระเป๋าอย่างรวดเร็วและรีบกลับบ้านเช่นกันแต่…สายตาก็ไปสะดุดกับร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง’เจอาร์’นักเรียนห้องA ว่าแต่เขามาทำอะไรที่ห้องเรานะ

“ไง” เสียงทักสั้นๆพร้อมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นทำเอาเร็นเองใจเต้นไม่เป็นส่ำ…

“อ่ะ..มีอะไรรึเปล่า?”เพราะความประหม่าที่มีต่อรอยยิ้มที่อบอุ่นและคนตรงหน้านี้ทำให้เร็นเริ่มไม่เข้าใจตัวเอง หรือว่า…นี่จะเรียกว่า’ความรัก’กันนะ

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่…มารอนาย”

‘รอเรา? รอทำไมอ่ะ’ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของร่างบางพร้อมกับใจที่เต้นแรงขึ้น ความสับสน งงงวย เขินและทุกๆอย่างมันกำลังเกิดขึ้น นี่มันอะไรเนี้ย เร็นไม่เห็นเข้าใจเลย

“ม..มารอเราทำไมหรอ?”เมื่อทนความสงสัยไม่ไหวร่างบางก็พลั้งปากถามออกไป ทำไงได้อ่ะก็คนมันสงสัยนี่ ว่าแล้วร่างสูงก็เดินมาใกล้ตัวเร็นทันทีก็ที่ประโยคต่อมาจะทำให้เร็นหน้าแดงมากไปอีก…

“ฉันมีเรื่องจะสารภาพ…ฉันรักนายมานานแล้ว ชเว เร็น”

“บ้ารึเปล่า เรารู้จักกันแค่ไม่ถึงชั่วโมงเองนะ”ดูเหมือนว่าคำพูดของเร็นเองจะไม่ได้ทำอะไรเจอาร์มากนัก ไวกว่านั้น เจอาร์รีบฉวยโอกาสรั้งเอวบางเข้ามาชิดตัวเองแล้วก้มลงกระชิบเบาๆข้างใบหน้าสวย…”คุณคือความหวังของผม”…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนแต่รู้ตัวอีกทีเร็นก็กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วพร้อมกับ…เจอาร์!!?

“นาย…?”

“นายสลบไปน่ะ ขอโทษนะฉันไม่รู้ว่านายไม่สบายเลยถือวิสาสะพามาส่งที่บ้าน แต่จะว่าไป…ห้องนอนนายก็น่ารักดีนะ”

“นายรู้จักบ้านฉันได้ยังไง?”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันชอบนาย ไม่สิฉันรักนายถ้าแค่จำบ้านของคนที่ตัวเองรักไม่ได้นั้นก็ไม่ใช่คิม เจอาร์แล้วล่ะ”รอยยิ้มที่อบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าเข้มพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆที่ออกมาจากลำคอ เอาอีกแล้วรอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว นายจะทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่ารักนายไปถึงไหนกันนะ…

“อ่า…ว่าแต่นี่กี่โมงแล้ว”

“อ๋อ..ก็2ทุ่มน่ะ”

“อะไรนะ!? ค่ำขนาดนี้แล้วหรอ?”

“อืม ฉันรอนายตื่นแล้วก็จะไปแล้วล่ะ”

“อย่าเพิ่งสิคือ…มันก็ดึกแล้วถ้าไม่รังเกียจ คืนนี้นอนที่บ้านฉันก็ได้”

“กื้ม? แล้วพ่อแม่นายล่ะ?”

“ฉันอยู่คนเดียวน่ะ พ่อกับแม่ฉันไม่ค่อยได้กลับมาบ้านสักเท่าไร”

“งั้น…ขอรบกวนหน่อยนะคร้าบบบบบบ”

…แล้วนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดที่ผมจะไม่มีวันลืม…

24.12.XX

[ R E N ]พรุ่งนี้ก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว ผมกับเจอาร์เราคบกันมาได้เจ็ดเดือนแล้วล่ะ มันดูยาวนานมากเลยล่ะ เขาดีกับผมมากจริงๆ วันนี้ก็วันคบรอบของผมกับเจอาร์ด้วยผมว่าจะมาซื้อของขวัญไปเซอร์ไพซ์ เขาสักหน่อยแต่แล้ว…ผมก็หันไปเห็นร่างของคนคุ้นเคย “เจอาร์” ผู้ชายคนนั้น..อยู่กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งทำไม เจถึงไปอยู่กับเด็กคนนั้นล่ะ ทำไมพวกเขาถึงดูมีความสุขกันจังนะ รอยยิ้มที่ร่างเริงแบบนั้น แล้วทำไม…เจอาร์ถึงต้องส่วมแหวนให้เด็กคนนั้น…ผมไม่อาจที่จะทนดูภาพนั้นได้ ใจผมอย่างจะวิ่งไปให้ไกลมากที่แต่ร่างกายผมมันกลับไม่ขยับเลย อาถรรพ์เลข7สินะ น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาอย่างช้าๆ…

ผมคงอ่อนแอเกินไป แต่ก่อนผมจะได้โทษอะไรไปมากกว่านั้น ร่างกายผมก็ล้มลงพร้อมกับสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน…

“ช่วยด้วยมีคนถูกรถชน!!!!”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 25%= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =